Beeld: Discus Hernia; Therapie = kinesiologie

Een Hiscus Hernia is een aandoening waarbij een tussenwervelschijf wordt platgedrukt tot die uitpuilt en daardoor zelfs kan breken.
Daardoor kan ter plekke een zenuw beklemd raken.
Ischias is hiervan een bekend voorbeeld.

Zo'n Discus Hernia is een symptoom van mensen die op schrijnende wijze in conflict zijn met zichzelf.
Op een vrij letterlijke manier blokkeert hun controlesysteem hun gevoel.
Het is vooral een onbewust proces , waarbij angst vaak meespeelt.
Dit is af te lezen uit de spieren die hierin meedoen.

Eén van deze spieren is de Psoas; één van de belangrijke spieren in het Fight-Flight-Fear-Faint Systeem. (Dit is het systeem van dierlijke en vegetatieve reflexen tot zelfbehoud.)
Deze spier wordt ingezet bij het weghollen uit een situatie die als onveilig wordt ervaren.
In onze kultuur wordt dit natuurlijk gedrag vaak door geconditioneerd gedrag overgenomen.
Dan kan het bijvoorbeeld voorkomen dat een kind liever uit de schoolbank wil weglopen, maar wordt gedwongen om daar te blijven zitten.
De psoas is een krachtige spier, één van de grootste in ons lichaam. Als deze aan de voorzijde aan de ruggewervels trekt gaat dat dus ook om grote krachten. Als die niet in beweging komen worden dat grote, chronische, spanningen, die het lichaam niet in de omgeving bewegen, maar het lichaam vastzetten in zichzelf.

• Wegdrukken van een tusssenwervelschijf en platdrukken van een zenuw is dan een logisch gevolg.

Andere spieren die in de Discus Hernia meedoen zijn de tussenwervelspieren.
Dit is en pakket van kleine spieren die over één, twee of drie wervels aanhechten aan de uitsteeksels van de wervels (de "doornen"), en zodoende de wervels ten opzichte van elkaar kunnen draaien.
Deze spieren zijn ten dele deel van het bewegingspakket, grotendeels deel van het "lichaamssamenhangspakket". Dit betekent dat het hier ook gaat om spieren die we niet bewust activeren, maar die reageren op ons diep gevoel van samenhang in en met onszelf. Deze spieren spelen ondermeer een rol in het veranderen van onze ligpositie terwijl we slapen.
Een deel van deze spieren is wel in enige mate bewust te coördineren: dit zijn onze "houdingspieren". We kunnen daarmee ons oprichten of krommen naar gelang de aard van onze beweging in onze omgeving. Alweer: mensen kunnen geconditioneerd zijn om zich "overeind te houden" terwijl ze op basis van hun gevoiel zich "teneergeslagen" voelen. Het lichaam wil zich - gevoelsmatig - krommen, maar wordt bewust gestrekt. Als dit lang doorgaat gebeurt dit niet langer bewust. De betreffende spiergroepen werken elkaar daarin dus tegen. Dit is te voelen aan de spanning in de paravertebraalspieren. Dit is de naam voor de (tussenwervel)spieren die links en rechts naast de ruggegraat zijn te voelen. Wanneer deze onbewust gespannen zijn , en blijven, om 'ons overeind te houden' trekken ook zij de wervels op elkaar.

• Wegdrukken van een tusssenwervelschijf en platdrukken van een zenuw is dan een logisch gevolg.

Symptoombestrijding:
Opereren is niet meer dan symptoombestrijding.
Het maakt weer ruimte voor de zenuw maar doet niets aan de (onbewuste, oude) gespannenheid waardoor de inklemming werd veroorzaakt.
Fysiotherapie is dat ook alleen maar symptoombestrijding wanneer de psychologische basis van de spierspanning niet wordt opgelost.

Behandeling:
Kinesiologie en Neural Organisation Technique zijn dan meer aangewezen methoden: deze werken niet alleen met de spieren maar ook met de herinneringen die onze houding en gedrag bepalen. Door de oorspronkelijke psychologische spanning op te lossen kan het lichaam haar eigen samenhang weer herstellen.

Op het internet is verdere informatie hierover te vinden

Beeld: Melk Intolerantie; therapie: geen melk

Casus: een jongetje van 2 jaar met "leerachterstand"

Ouders afkomstig uit het buitenland, al vele jaren levend en werkend in NL.
De Klacht - gerapporteerd door de school: mogelijke leerachterstand.
Recent kleuteronderzoek had aangegeven dat taalontwikkeling was achtergebleven.
Een gehooronderzoek liet geen afwijkingen zien. Een psychologische test werd voorgesteld.

De ouders kwamen langs voor een 2e opinie.
Uit de anamnese bleek dat hun zoontje (2e kind) "puffs" kreeg voor 'astma'; en dat corticosteroiden al waren voorgesteld als 'vervolgmedicatie'.
Het bleek dat de 'astma' was begonnen direct nadat de moeder met borstvoeding was gestopt wegens haar bezigheden elders.

De hypothese "Koemelkalergie" werd direct na het consultgesprek getest; zoonlief kreeg voortaan water in plaats van melk. De 'astma' verdween binnen een dag, de "puffs" werden gestaakt, het kind werd rustiger, enthousiaster, speelde meer met andere kinderen en begon binnen 2 weken al meer woorden te spreken.

• Deze casus wordt hier als voorbeeldcasus gepresenteerd omdat koemelkallergie veel voorkomt.

Door de chronische ziektebelasting had het kind de puf niet meer om te leren.
Van koemelk is al lang en breed bekend dat de eiwitten een chronische subklinische ontstekingsbeeld geven, met een histamine-reactie die de longen bezwaart: 'astma'.
Er zijn vele web sites te vinden waar "not-Milk" het recept is voor deze en veel andere klachten.

• Deze casus is voorbeeldig doordat de behandeling met "puffs", zelfs het voorstel voor inzetten van corticisteroïden (!), laat zien hoe vaak artsen het beeld van koemelkallergie missen danwel ontkennen.

In deze casus is ook belangrijk om te beseffen dat - als de koemelk niet uit de voeding was verwijderd - het kind waarschijnlijk door het psychologisch onderzoek zou zijn gestigmatiseeerd als 'achter in ontwikkeling', op grond van achterblijvende taalvaardigheid, als gevolg van de chronische ziektebelasting van het kind door het drinken van melk.